Thiazidediuretica vormen een belangrijk onderdeel van de behandeling van hypertensie. Het antihypertensieve effect op de korte termijn is het gevolg van een vermindering van het extracellulaire volume als gevolg van natriurese. Op de lange termijn speelt met name vasodilatie een belangrijke rol, mogelijk als gevolg van vasculaire remodellering. Thiazidediuretica kunnen worden onderverdeeld in typische thiazidediuretica, zoals hydrochloorthiazide en thiazideachtige diuretica zoals chloortalidon en indapamide, die in het algemeen een langere halfwaardetijd hebben. Hierdoor zorgen thiazideachtige diuretica voor een effectievere daling van de 24-uursbloeddruk, met name in de nacht, terwijl de spreekkamerbloeddruk vergelijkbaar is met typische thiazidediuretica.
Directe onderlinge vergelijkingen tussen thiazideachtige en typische thiazidediuretica op cardiovasculaire eindpunten ontbreken, maar indirecte vergelijkingen lijken een superieur effect van thiazideachtige diuretica te laten zien. De belangrijkste bijwerkingen van thiazidediuretica zijn orthostatische hypotensie, elektrolytstoornissen, verergering van pre-existente insulineresistentie en jicht.