De diagnostiek van de acute longembolie wordt bemoeilijkt door de heterogene klinische presentatie. Om zowel onder- als overdiagnostiek te voorkomen, is het van belang om bij een klinische verdenking op een acute longembolie een gevalideerd diagnostisch algoritme te gebruiken. Hierbij ligt de uitdaging in het reduceren van het aantal onnodig verrichte CT-scans. Het gebruik van een leeftijdsafhankelijke D-dimeerafkapwaarde kan hieraan een bijdrage leveren. Voor wat betreft de behandeling van de acute longembolie vormt de nieuwe generatie orale antistollingsmiddelen een aantrekkelijk alternatief voor de vitamine K-antagonisten. Het toepassen van risicostratificatie bij hemodynamisch stabiele longemboliepatiënten helpt ons de meest geschikte behandeling per individuele patiënt toe te passen. Hierbij dienen laagrisicopatiënten, die mogelijk thuis kunnen worden behandeld of vervroegd met ontslag kunnen, te worden gedifferentieerd van patiënten met een hoger risico, die nauwlettend dienen te worden gecontroleerd en geëvalueerd op de noodzaak van trombolytische therapie.
| Auteurs |
Exter, P.L. den
Klok, F.A., Huisman, M.V., |
|---|---|
| Thema | Nascholingsartikel |
| Accreditatie | 1 accreditatiepunt |
| Publicatie | 8 juni 2016 |
| Editie | FocusVasculair - Jaargang 1 - editie - Editie 2, 2016 |
Na het bestuderen van dit artikel:
• weet u wat het belang is van het toepassen van een gevalideerde diagnostische strategie;
• kent u methoden om een risico-inschatting te geven van de kortetermijnprognose van patiënten met longembolie;
• kent u criteria op basis waarvan thuisbehandeling kan worden overwogen;
• bent u op de hoogte van de toepassing van de nieuwe generatie orale antistollingsmiddelen (DOACs) bij patiënten met longembolie;
• weet u wat de indicaties zijn voor trombolytische therapie.
